سەرهاتیەکا جوان د پاقژی وزەڵالیا ئنیەتێ دا

طەلحەیێ کورێ عبدالرحمن کورێ عەوفی مەردترینێ قورەیشیا بوو د زەمانێ خودا
ژنکا وی روژەکێ گۆتێ: من چ مروڤێت قەلس وەک برایێن تە نەدیتینە.
گۆت: و ئەو بۆچی؟
گۆت: ئەز وان دبینم دەمێ تو حالخۆش دبی دهێنە نک تە و تەبەرنادەن، ودەمێ تو هەژار دبی تە دهێلن!
گۆت: ئەز بخودێ کەمە ئەڤە ژ جوانیا رەوشتێ وانە! دهێنە نک مە دەمێ مە پێچێدبیت قەدرێ وان بگرین ، ومە دهێلن لدەمێ ئەم نەشێن ب مافێ وان رابین.
ئیمامێ ماوەردی تەعلیقێ لڤێ سەرهاتیێ ددەت ودبێژت: سەحکێ کا چاوا ژمەردینیا خۆ ئەڤ چەندا هەنێ بو وان تەئویل کر، هەتا کارێ وان یێ کرێت ژی ب باشی ل قەلەم دای ، وغەدرا وان ژی ب وەفاء حسابکری.
وبخودێ ئەڤە بەلگەیە لسەر کۆ سلامەتیا دلی تەناهیە د دونیایێدا  ودەستکەفتە ل ئاخرەتێ، وژئەگەرێ چونا بەحەشتێ یە(وَنَزَعْنَا مَا فِي صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ إِخْوَانًا عَلَىٰ سُرُرٍ مُّتَقَابِلِينَ).

["أدب الدنيا والدين ص ١٨٠".]