به‌رسڤ:

یا هاتی دسه‌حیحێ دا ژ ئەبو هوره‌یره‌ی كو زه‌لامه‌كی گوت یا پێغه‌مبه‌رێ خودێ كیش مروڤ ژ هەمییا بماف تره مروڤ بچاكی هه‌ڤالینیا وی بكه‌ت؟ 

گوت: ده‌یكا ته‌، وی گوت پاشی كی؟ گوت ده‌یكا ته، وی گوت پاشی كی؟ گوت:  ده‌یكا ته، وی گوت پاشی كی؟ گوت: بابێ ته‌، ول ڤێرێ دیار دبیت مه‌زناهییا قه‌درێ ده‌یكێ لسه‌ر بابێ ئه‌و ژی وه‌كی سێ ماف بۆ وێ داناین و ژبه‌ر هندێ یه‌ وێ كو وێ بهێنفره‌هی كرییه‌ لسه‌ر نه‌خوشیا و وه‌ستیانێ، و دیتنا نه‌خوشیا ده‌مێ یا بدووگیان و وه‌كی زاروك دانای و ده‌مێ زاروك شیرڤه‌كری و خودان كری و په‌روه‌رده‌ كری بشێوه‌كێ تایبه‌ت كو بابی نه‌كرییه‌ و بۆ بابی كرییه‌ ئێك ماف به‌رانبه‌ری ئه‌و مه‌زاختنا ئه‌و دكه‌ت و په‌روه‌ردێ و نیشاندانا وی و ئه‌وا پێڤه‌ گرێدای. 

ژێده‌ر: شێخ ابن جبرین (من فتاوى إسلامیه‌ (191/4))